In Catilinam I 6
Quam diū
quisquam
erit
quī
tē
dēfendere
audeat,
vīvēs,
et
vīvēs
ita
ut
nunc
vīvis,
multīs
meīs
et
fīrmīs
praesidiīs
obsessus
nē
commovēre
tē
contrā
rem pūblicam
possīs.
Multōrum
tē
etiam
oculī
et
aurēs
nōn
sentientem,
sīcut
adhūc
fēcērunt,
speculābuntur
atque
custōdient.
Etenim
quid
est,
Catilīna,
quod
iam
amplius
exspectēs,
sī
neque
nox
tenebrīs
obscūrāre
coetūs
nefāriōs
nec
prīvāta
domus
parietibus
continēre
vōcēs
coniūrātiōnis
tuae
potest,
sī
inlūstrantur,
sī
ērumpunt
omnia?
Mūtā
iam
istam
mentem,
mihi
crēde,
oblīvīscere
caedis
atque
incendiōrum.
Tenēris
undique;
lūce
sunt
clāriōra
nōbīs
tua
cōnsilia
omnia,
quae
iam
mē
cum
licet
recognōscās.
| Latin: | |
| Dictionary: | |
| English: | |
| Note: | |