In Catilinam I 22
Quamquam
quid
loquor?
Tē
ut
ūlla
rēs
frangat,
tū
ut
umquam
tē
corrigās,
tū
ut
ūllam
fugam
meditēre,
tū
ut
ūllum
exsilium
cōgitēs?
Utinam
tibi
istam
mentem
dī
immortālēs
duint!
Tametsī
videō,
sī
meā
vōce
perterritus
īre
in
exsilium
animum
indūxeris,
quanta
tempestās
invidiae
nōbīs,
sī
minus
in
praesēns
tempus
recentī
memoriā
scelerum
tuōrum,
at
in
posteritātem
impendeat.
Sed
est
tantī,
dum modo
ista
sit
prīvāta
calamitās
et
ā
reī pūblicae
perīculīs
sēiungātur.
Sed
tū
ut
vitiīs
tuīs
commoveāre,
ut
lēgum
poenās
pertimēscās,
ut
temporibus
reī pūblicae
cēdās,
nōn
est
postulandum.
Neque
enim
is
es,
Catilīna,
ut
tē
aut
pudor
umquam
ā
turpitūdine
aut
metus
ā
perīculō
aut
ratiō
ā
furōre
revocārit.
| Latin: | |
| Dictionary: | |
| English: | |
| Note: | |